Eén van mijn grootste pianohelden is overleden: Radu Lupu. Meester van het pianissimo en de tedere toon. Op eerste paasdag stierf de Roemeense grootmeester op 76-jarige leeft in Lausanne. Hij was al een tijd ziek en had in 2019 afscheid genomen van het concertpodium.
Schubert, Beethoven, Brahms
Lupu werd alom geprezen om zijn vertolking van diepe romantische repertoire: Schubert, Beethoven, Schumann, Brahms. De grote, serieuze pianocomponisten die een uitvoerder om het uiterste van zijn techniek vragen, maar er nooit de nadruk op leggen. Met name zijn opnames van de late Schubert-sonates heb ik in mijn pubertijd grijsgedraaid. Verbluft door de intensiteit ervan. Hoorde je hem live, dan kon hij een concert lang de spanningsboog vasthouden en je op het puntje van je stoel laten zitten.
Pluizige kunstenaar
Lupu leek met de muziek die hij speelde vergroeid, en speelde met een concentratie die iedere noot liet zingen. Of zoals de Volkskrant het in het artikel bij zijn overlijden mooi schrijft: De pluizige kunstenaar Lupu was als pianist de meester van de verinnerlijking. Dat pluizige verwijst naar zijn uiterlijk: veel rommelig, grijs haar, rond twee zachte kraalogen. Ik kwam hem een keer toevallig tegen met zijn impresario vlak voordat hij in het Concertgebouw speelde. Hij had zo de broer van Johannes Brahms kunnen zijn.
Laatste toegift
En dat is ook de componist met wie hij in 2019 afscheid nam van zijn publiek: het Intermezzo Op.117, nr. 1 koos hij in 2019 als allerlaatste toegift in de Royal Festival Hall in Londen. Een slaapliedje als vredige fade-out van een imposante carrière. Van piano, naar pianissimo, pianississimo, tot pianissississsssssssst….
